Sinjoren en Plebs

Afgelopen donderdag tot en met zondag was het op de Gedempte Zuiderdokken een drukte van jewelste met 'Antwerpen Proeft' en 'Het Bollekesfeest', twee culinaire evenementen die al een paar maanden op mijn agenda stonden. Nieuwsgierig gemaakt door een culinair tijdschrift (delicious.), konden we het niet laten om na de voorstelling van Circus Klezmer even over de dokken te lopen. Mijn Lief houdt bovendien ook wel van een lekker hapje. Het lijkt wel alsof de zon álle Antwerpenaren uit hun huis heeft gesleept en op de dokken heeft geparkeerd. Maar wel duidelijk gescheiden, uiteraard.

Bij Antwerpen Proeft hebben de Sinjoren duidelijk de overhand. De platinablonde, goedgevulde dames met grote zonnebril, chique handtas en dito wiebelhakken en de hippe incrowd van m'as-tu-vu-Antwerpen vullen de stijlvolle, classy terrassen van Fiskebar, Lucy Chang, Grand Café Glenn's en Marcolini. Voor het luttele bedrag van 7 bonnen (= 7€), waarvoor je al een halfuur in de rij moet staan en die je alleen per 10 kunt kopen, is dat glas met bubbels voor jou. Of wat dacht je van een exquis hapje met gebraiseerde varkenswangetjes?

Hoe kan het toch dat 'food'-evenementen altijd een soort chique volk aantrekken? Ik zie mezelf ook als een soort 'foodie', om het maar even populair uit te drukken, maar bij al dat uiterlijk vertoon voel ik me helemaal niet op mijn gemak. Met mijn gezicht op 'hard to get' (maar wel met Birkenstocks aan mijn voeten) maak ik her en der wat foto's, terwijl ik op moet passen dat ik niet door zo'n Schuttershoftrien opzij word gebumpt, omdat zij op het menu wil kijken. Het verbaast me dat de minihondjes thuis zijn gelaten. Of misschien liggen ze wel op één van de pretentieuze barbecues; over exotisch hapje gesproken...

Over een houten vlonderroute kom je na een paar honderd meter bij de grensovergang tussen de twee kampen en stap je het terrein van het Bollekesfeest op. Dit is duidelijk voor het 'plebs': tentjes in felle kleuren, lange rijen voor de Bollekeskraam, wapperende vlaggetjes en gezinnen met kinderen en opa en oma. Hier staan Confiserie Roodthooft, de Kempense beulingkraam, de Antwerpse handjes- , neusjes- en wafeltjeskraampjes en de slager met zijn paardenrookvlees. Maar als je goed kijkt, kun je ook hier en daar een chique monsieur en madame zien smullen van hun spiesje met beuling!

In de Museumstraat is 's middags de grootste aardbeientaart geserveerd, en die heb ik gemist, verdorie! Verderop, bij het KMSK, is de kruidenmarkt, waar je voor het geringe bedrag van 5€ van een heus 'kruidentheebuffet' kunt genieten. Voor een tweede keer bijschenken mag!
Nog steeds met Jamie Oliver in mijn gedachten koop ik een Oost-Indische kers en een rozemarijnplant voor op mijn zonovergoten vensterbankje. Volgens de dame in het kraampje kan een kind de was doen: 'Altijd goed voelen met je vinger. Als ze nog vochtig zijn, hoeven ze geen water!'

Ondertussen hebben we nog steeds niets geproefd van al het lekkers dat er wordt aangeboden door de verschillende restaurants en cateraars. Een beetje geïrriteerd en teleurgesteld door de opgeprikte sfeer die er hangt en het gedoe met de bonnetjes, nestelen we ons dan maar onverrichter zake bij de Zomerbar.

Oké, de delicious.-tent was erg mooi aangekleed met schalen vol groente en fruit en elke standhouder had erg veel zorg aan de presentatie besteed, maar volgend jaar ga ik toch maar op een druilerige donderdagavond. Hippe designer regenlaarsjes en regenjas aan en nog 'harder-to-get-look' op mijn gezicht. Chique dames beware!