The belly rules the mind. ~ Spanish Proverb

zaterdag 21 augustus 2010

Keukenfrustraties

Soms kan ik me echt kapot ergeren als ik in de keuken bezig ben. Mijn Lief hoort me dan vloeken en met de deurtjes slaan, terwijl ik het zoveelste stomme ongelukje - dat meestal te achterlijk is om na te vertellen - probeer weg te werken.

Ik vraag me vaak vertwijfeld af:

- Waarom zijn hersluitbare verpakkingen bij mij altijd direct kapot?
- Waarom trek ik altijd het lipje van een bakje yoghurt, een pak melk of sap kapot zodat ik met een mes moet gaan pielen om het alsnog open te krijgen, met morsen en vlekken als resultaat?
- Waarom lekt er altijd melk, sap, jam of sojasaus in de koelkast zodat ik alle besmeurde verpakkingen weer schoon kan maken?
- Waarom zitten zogenaamde 'vershoudverpakkingen' altijd in een driedubbele laag plastic?
- Waarom zit er altijd minstens één stuk ander keukengereedschap vast in het stuk gereedschap dat ik nodig heb als ik het snel even uit de bak wil pakken?
- Waarom valt er altijd wat tussen het fornuis en de koelkast of tussen het fornuis en het aanrecht op het moment dat er drie pannen op het vuur staan?
- Waarom wordt er door fabrikanten altijd witbrood afgebeeld bij een praatje over een 'gezond ontbijt'? Alsof twee witte boterhammen met een dikke laag Nutella en een glas sinaasappelsap uit een pak een goed ontbijt vormen!
- Waarom vergeet ik altijd het mesje van de keukenmachine in de bak te doen en kom ik daar pas achter als de bak al vol zit?
- Waarom lijkt de zwaartekracht in de keuken wel 200%?
- Waarom bakt mijn anti-aanbakpan toch aan?
- Waarom leer ik het nooit om ovenhandschoenen te dragen ook al heb ik me al 100 keer verbrand?
- Waarom snijd ik altijd in mijn nagels?
- Waarom stop ik mijn kastjes vol met onnodige spullen alleen maar vanwege het mooie etiket?
- Waarom valt de groente/het fruit dat ik aan het snijden ben altijd op de grond, ook al is het hele aanrecht vrij?
- Waarom valt het meel/de poedersuiker tijdens het zeven altijd naast de bak?


Waarom ben ik zo'n kluns in de keuken?

Zo, dat moest er even uit. Nu maar hopen dat er van mijn wederhelft zo'n zelfde post komt over zijn computerfrustraties...

dinsdag 17 augustus 2010

Urban Picknick

Bij de eerste zonnestralen begint het altijd al te kriebelen bij mij: tijd om naar buiten te gaan, de stad, het bos of het veld in met een mand vol lekkers en mijn Lief (die zit niet in de mand!). Ik ben dol op picknicken; smakelijke hapjes, boekje erbij, echt genieten. Of ergens een knapperig stuk brood kopen, ergens anders een stuk kaas en vleeswaren en weer ergens anders een zoete afsluiter om dan een mooi plekje te zoeken waar we samen van onze hapjes kunnen genieten.

Soms is het wel even zoeken naar een goede plek: langs de Schelde? Daar staan aan de stadskant geen bankjes aan het water en ben je veroordeeld tot de betonnen kademuur waar bovendien geen spatje schaduw is te vinden. Op de Groenplaats? Amusement tussen de beschonken stadsgenoten en toeristen. In een park? Op zich wel een optie, maar daar loop je constant het gevaar dat er een bal op je hoofd stuitert van de voetballende mini-Ronaldo's verderop, of dat je natte, groene billen krijgt omdat het gras toch net even minder droog was dan je dacht en je thuis een kleedje bent vergeten. Of, nog irritanter, prikkende takjes, mieren, slapende ledematen en een zere rug door het ongemakkelijke zitten. Heel romantisch allemaal!

Dan zoek ik het toch liever wat dichter bij huis. In huis of beter gezegd: aan huis. De ultieme Urban Picknick: op mijn eigen balkon. Het is wel wat proppen, maar: mini-stoeltjes erop, drankjes en hapjes erbij, Liefje erbij, kaarsjes aan en smullen maar!



Natuurlijk zijn er mogelijkheden te over en strijk ik graag ergens neer voor een picknick. Als je goed kijkt is er altijd wel een mooi plekje te vinden; fijne nazomer!

zondag 15 augustus 2010

De Kleine Prins wordt langzaam groot!

Eindelijk! Mijn kleine prins der koningskruiden heeft zijn kopje boven zijn kweekzakje uitgestoken! Een paar dagen geleden zag ik het eerste brutale blaadje al aan de rand snuffelen en al gauw volgden er meer schattige groene koppetjes.



In het zakje ruikt het nu ook een beetje naar basilicum, dus je zou denken dat mijn vorige methode effect had gehad. Niets is minder waar! Ook met bedreiging, afgunst en wat positieve competitie kreeg ik de kleine groene rakker niet aan het groeien. De dwarskees. Zelfs een beetje Guantanamo-achtige stimulatiemethodes mochten niet baten: waterboarding, uitdroging, blootstellen aan felle zon, intimidatie...

Totdat ik er genoeg van had en ik besloot om dan maar 'good cop' te spelen. Ik zette de kleine prins op zijn schoteltje op de vensterbank naast twee nieuwe vriendjes, die ook nog moesten groeien en plotseling nam hij een groeispurt van jewelste. Ik ben trots op hem. Hij is niet een van de snelste, maar het wordt nog wel wat met hem, ik heb er alle vertrouwen in.

donderdag 12 augustus 2010

Sinjoren en Plebs

Afgelopen donderdag tot en met zondag was het op de Gedempte Zuiderdokken een drukte van jewelste met 'Antwerpen Proeft' en 'Het Bollekesfeest', twee culinaire evenementen die al een paar maanden op mijn agenda stonden. Nieuwsgierig gemaakt door een culinair tijdschrift (delicious.), konden we het niet laten om na de voorstelling van Circus Klezmer even over de dokken te lopen. Mijn Lief houdt bovendien ook wel van een lekker hapje. Het lijkt wel alsof de zon álle Antwerpenaren uit hun huis heeft gesleept en op de dokken heeft geparkeerd. Maar wel duidelijk gescheiden, uiteraard.

Bij Antwerpen Proeft hebben de Sinjoren duidelijk de overhand. De platinablonde, goedgevulde dames met grote zonnebril, chique handtas en dito wiebelhakken en de hippe incrowd van m'as-tu-vu-Antwerpen vullen de stijlvolle, classy terrassen van Fiskebar, Lucy Chang, Grand Café Glenn's en Marcolini. Voor het luttele bedrag van 7 bonnen (= 7€), waarvoor je al een halfuur in de rij moet staan en die je alleen per 10 kunt kopen, is dat glas met bubbels voor jou. Of wat dacht je van een exquis hapje met gebraiseerde varkenswangetjes?

Hoe kan het toch dat 'food'-evenementen altijd een soort chique volk aantrekken? Ik zie mezelf ook als een soort 'foodie', om het maar even populair uit te drukken, maar bij al dat uiterlijk vertoon voel ik me helemaal niet op mijn gemak. Met mijn gezicht op 'hard to get' (maar wel met Birkenstocks aan mijn voeten) maak ik her en der wat foto's, terwijl ik op moet passen dat ik niet door zo'n Schuttershoftrien opzij word gebumpt, omdat zij op het menu wil kijken. Het verbaast me dat de minihondjes thuis zijn gelaten. Of misschien liggen ze wel op één van de pretentieuze barbecues; over exotisch hapje gesproken...

Over een houten vlonderroute kom je na een paar honderd meter bij de grensovergang tussen de twee kampen en stap je het terrein van het Bollekesfeest op. Dit is duidelijk voor het 'plebs': tentjes in felle kleuren, lange rijen voor de Bollekeskraam, wapperende vlaggetjes en gezinnen met kinderen en opa en oma. Hier staan Confiserie Roodthooft, de Kempense beulingkraam, de Antwerpse handjes- , neusjes- en wafeltjeskraampjes en de slager met zijn paardenrookvlees. Maar als je goed kijkt, kun je ook hier en daar een chique monsieur en madame zien smullen van hun spiesje met beuling!

In de Museumstraat is 's middags de grootste aardbeientaart geserveerd, en die heb ik gemist, verdorie! Verderop, bij het KMSK, is de kruidenmarkt, waar je voor het geringe bedrag van 5€ van een heus 'kruidentheebuffet' kunt genieten. Voor een tweede keer bijschenken mag!
Nog steeds met Jamie Oliver in mijn gedachten koop ik een Oost-Indische kers en een rozemarijnplant voor op mijn zonovergoten vensterbankje. Volgens de dame in het kraampje kan een kind de was doen: 'Altijd goed voelen met je vinger. Als ze nog vochtig zijn, hoeven ze geen water!'

Ondertussen hebben we nog steeds niets geproefd van al het lekkers dat er wordt aangeboden door de verschillende restaurants en cateraars. Een beetje geïrriteerd en teleurgesteld door de opgeprikte sfeer die er hangt en het gedoe met de bonnetjes, nestelen we ons dan maar onverrichter zake bij de Zomerbar.

Oké, de delicious.-tent was erg mooi aangekleed met schalen vol groente en fruit en elke standhouder had erg veel zorg aan de presentatie besteed, maar volgend jaar ga ik toch maar op een druilerige donderdagavond. Hippe designer regenlaarsjes en regenjas aan en nog 'harder-to-get-look' op mijn gezicht. Chique dames beware!

zondag 8 augustus 2010

Experiment II

Aangestoken door Jamie Olivers zaaiwoede in 'Jamie at Home', waar hij tomaten uit laarzen en aardappelen uit zakken tuinaarde laat groeien, ben ik bij de supermarkt met de leeuw op zoek gegaan naar zaaigoed voor beginners en klunzen met een kleine buitenruimte. Keuze te over, maar helaas moest ik de pompoenen, courgettes, bonen en worteltjes aan mijn neus voorbij laten gaan wegens te weinig plek op het balkon. Ik zag het al voor me: trossen tomaten aan het balkon, bungelend voor de ramen van mijn onderbuurvrouwen en de bezoekers van de wasserette al 'koekhappend' mijn tomaten snoepend. Of - het verhaal van Jack en de Bonenstaak indachtig - een enorme bonenstaak tot aan het balkonnetje van mijn bovenbuurman die dan nog meer reden zou hebben om stampend door het huis te lopen. Doe maar niet.

Na een paar rondjes van het zaadmixmolentje viel mijn oog op de 'Snijgroentenmix' oftewel 'Jeunes Pousses', die je al na een paar weken kan oogsten om je salade mee op te leuken. Ik ben een voorstander van konijnenvoedsel, alle smakelijke blaadjes zijn aan mij besteed, en deze zien er wel heel lekker uit.

Thuis meteen onder in het plastic-'bom-van-Hiroshima'-kastje gedoken en twee oude boterbakjes opgeduikeld. Als Jamie het in een laars kan, moet dit zeker lukken! Op de gang ligt gelukkig nog een restje potgrond. Even uitkijken dat ik ook niet dit keer in een vreemde wollige substantie grijp die later een dode rat blijkt te zijn zoals me de laatste keer gebeurde. Met mijn armen vol spullen kniel ik neer op het balkon en strooi de zaadjes in de bakjes, dek ze af met een mooi laagje aarde met mijn schepje, geef ze een gulle scheut water en zet ze op mijn vensterbank in de zon.

Vanochtend heb ik al een schuchter groen scheutje tussen de aarde uit zien piepen, dus het duurt vast niet lang meer voordat ik ook op zijn Jamie Olivers met mijn draadmandje aan mijn arm en mijn rubberlaarzen aan mijn slablaadjes kan oogsten en een lekkere salade kan fabriceren. Delish!

dinsdag 3 augustus 2010

Waar Abraham de vis haalt

Vis is gezond, Omega 3 vetzuren zijn goed voor de mens, kijk maar naar de Japanners, die worden stokoud! Dan zwijgen we voor het gemak maar even over het hoge zelfmoordpercentage en grote aantal workaholics onder de Japanners en hun vreselijke visvangpraktijken cq. walvisjacht ten bate van de wetenschappelijke vooruitgang. Ja, de Japanse deeltjesversneller werkt op levertraan!

Toch is vis goed voor je, hoewel er een aantal mitsen en maren aan zijn verbonden. Niet iedere vis is verantwoord en je moet goed opletten waar hij is gevangen of gekweekt en óf hij is gevangen of gekweekt. Gelukkig bestaat hiervoor de viswijzer van de MSC. Een zeer goed initiatief, maar helaas nog niet echt praktisch in het dagelijks gebruik. Als ik bij de grote supermarktketens in België (die met de leeuw, die Franse en die met het oranje logo) een smakelijk stukje vis wil bemachtigen, zakken de moed en de eetlust me over het algemeen al in de schoenen. Sterker nog, ik kan me ontzettend opwinden over het gebrek aan hart voor de waren die er verkocht worden.

Bij de supermarkt met de leeuw, aan een van de drukste straten van Antwerpen, waar de dames en heren met pruiken en krullen wonen, koop ik meestal mijn vlees en vis. Al koekeloerend in de gezellig met TL-buizen verlichte toog probeer ik een keuze te maken uit het visaanbod. Nu lustte ik tot ongeveer drie jaar geleden helemaal geen vis, dus alles is betrekkelijk nieuw voor me. Ook daarom ben ik blij met de viswijzer, dat beperkt de keuze in ieder geval een beetje. Eigenlijk heb ik zin in een moot tonijn, of een mooi stukje zalm, maar bij de aanblik van de hele vissen met hun bloedoorlopen oogjes en slecht weggesneden ingewanden en de stukken gefileerde vis in het witte piepschuimen bakje, brengt me alweer aan het twijfelen. De vis lijkt er wel van een afstandje in gesmeten. 'Hé, Kevin, heb jij nog een stukkie van die geelvintonijn voor me? Ik kom nét niet aan de 400 gram.' En 'rats' daar wordt ergens een hoekje van een andere tonijn afgescheurd. 'Hé Dennis, kun je vangen?' En 'kwak', daar ligt het extra stukje tonijn in het bakje. Plastiekje erover, even schudden en ... oh, shit, het etiket nog! 'Zeg, Kevin, weet jij nog waar de tonijn vandaan komt?' En zo wordt er een etiket op de tonijn geplakt en het bakje in de koelvitrine gesmakt door een norse vulploegmedewerkster. En daar kom ik, in mijn tas grabbelend naar mijn viswijzer. Geen tonijn dan maar, want die is op de verkeerde plek gevangen en wie weet zijn er wel andere beesten in de netten blijven hangen. Een andere vis dan maar, biologische zalm? Ook niet, wegens niet te betalen. Het worden vegetarische tofureepjes, en ik druip af richting de veggieburgers.

Laatst in een restaurant, dat nota bene een biologische hamburger op het menu heeft staan, stelde ik de serveerster de vermetele vraag waar hun tonijn vandaan kwam. Of-ie wel MSC-verantwoord was. Dit wist ze niet, moest ze een beetje gegeneerd giechelend toegeven, maar ze zou het aan haar collega vragen. De collega, die meer interesse had in zijn eigen spiegelbeeld dan in zijn klanten, vond het mogelijk nog belachelijker dat ik het vroeg, maar hij wilde het dan toch wel even aan de kok vragen, als ik het zo nodig wilde weten. De kok wist het duidelijk ook niet, dus kwam de ober terug met de mededeling dat 'die tonijn echt wel niet had gezegd waar hij vandaan kwam' en dat hij het de volgende keer zeker wél zou weten. Lastige klant ben ik, zeg!

Gelukkig bestaan er sinds een tijdje echte duurzame vishandels in Europa, 'Fishes', die een groot assortiment MSC-gecertificeerde producten hebben, die je dus met een gerust hart kunt kopen zonder dat je er de visstand of de natuur mee benadeelt. De oprichter, Bart van Olphen, heeft samen met topkok Tim Kime een boek geschreven over verschillende ondernemingen over de hele wereld die zich inzetten voor het behoud van de visstand en milieuvriendelijke vismethoden. Of het nu gaat om zalm, schol, mosselen, tong, tonijn, kabeljauw of schelvis, de vissers werken stuk voor stuk keihard voor een verantwoorde vangst om overbevissing tegen te gaan.

Het boek is geïllustreerd met mooie actiefoto's en indrukwekkende natuurbeelden en naast de persoonlijke verhalen van de vissers bevat het boek ook een heel aantal smakelijke recepten, natuurlijk met verantwoorde vis. Ook aan vis-leken zoals ik is gedacht. Achterin staan tips voor het kopen van vis en het schoonmaken, fileren en stropen. Uit het hele boek spreekt liefde voor de producten, hart voor de natuur en de planeet. Zo kan het dus ook.



Het fishes kookboek
Bart van Olphen & Tom Kime
Fontaine Uitgevers
ISBN 978-90-5956-324-7