maandag 17 oktober 2011
zondag 26 juni 2011
Het betere Belgische plakwerk
Iedereen kan zich de reclame nog wel voor de geest halen. Een scène uit een spaghettiwestern, type The Good, The Bad and The Ugly: broeierige warmte, mannen met stoffige laarzen met blinkende sporen op bezwete paarden, vuige blikken, schorpioenen die door het zand wegschieten en een galg. Waaraan een versleten touw met een verrassend solide uitziende knoop bungelt. Gieren cirkelend door de lucht, geduldig rondzwevend totdat zij zich te goed kunnen doen aan de vals uitziende bandiet die het duidelijk niet lang meer zal maken. Lijkt het… Maar dan volgt de geniale ontsnapping, een snoepje waar hij zo lang mee doet dat de bewakers in slaap vallen, en hij op zijn gemak weg kan wandelen. Tough luck, gieren!
Het voortbestaan van dit snoepje, in zijn diepbruine papiertje met goud/bruine wikkel en witte olifant, wordt nu zelf bedreigd. Voor sommige mensen is dit misschien niet wereldschokkend, maar ik trok toch wel even bleek weg toen ik de krantenkop las. Hoewel er veel mensen walgen bij de gedachte aan de chocolade-karamel, die tussen je tanden blijft zitten zodat je er inderdaad nog uren plezier van hebt, is alleen wat plakkerigheid toch geen reden om de productie dan maar naar het Oostblok te verplaatsen? Of wil men hiermee de aan elkaar geplakte kaken van de Belgen weer aan het praten krijgen en de Oostblokkers tot stilte manen? Misschien komt er dan eindelijk een einde al dat jaknikken en neeschudden?
Maar wie garandeert me dat de kwaliteit van mijn snoepje hetzelfde blijft? Voor hetzelfde geld (reken trouwens maar!) wordt de heerlijk krokante pure chocoladelaag langzaam maar zeker vervangen door een slap aftreksel van melkpoeder, suiker, water en cacao; een soort Spreewald Kakaophantasie. En niet langer een stevige, taaie vulling, maar een vloeibare teleurstelling, zoals bij zo’n smerig citroenzuurtje waarvan de vulling zich ineens plakkerig over je tong verspreidt.
Het personeel maakt zich ook al grote zorgen, want ook de Bouchées en de Mignonettes moeten eraan geloven. Voortaan dus gewoon maar Petit Beurre bij de koffie voor het bezoek of zelfgemaakte kleffe broodpudding van restjes supermarktbrood? En wat moeten al die secretaresses op het werk dan, als ze niet af en toe stiekem in de Board Room een pure Mignonette kunnen snaaien om de zoveelste boertige email de baas te kunnen? En al die bandieten met hun laatste wens eindigen nu zeker aan de galg.
Medewerkers van Kraft Foods, laat jullie vastketenen aan de hekken met grote slierten karamel en toffee, waar ook de tanden van de politietangen nog uren plezier van zullen hebben. Ook hier gaat de buit de gieren mooi de neus voorbij, want het betere Belgische chocoladeplakwerk, daar kan niemand tegenop!
Het voortbestaan van dit snoepje, in zijn diepbruine papiertje met goud/bruine wikkel en witte olifant, wordt nu zelf bedreigd. Voor sommige mensen is dit misschien niet wereldschokkend, maar ik trok toch wel even bleek weg toen ik de krantenkop las. Hoewel er veel mensen walgen bij de gedachte aan de chocolade-karamel, die tussen je tanden blijft zitten zodat je er inderdaad nog uren plezier van hebt, is alleen wat plakkerigheid toch geen reden om de productie dan maar naar het Oostblok te verplaatsen? Of wil men hiermee de aan elkaar geplakte kaken van de Belgen weer aan het praten krijgen en de Oostblokkers tot stilte manen? Misschien komt er dan eindelijk een einde al dat jaknikken en neeschudden?
Maar wie garandeert me dat de kwaliteit van mijn snoepje hetzelfde blijft? Voor hetzelfde geld (reken trouwens maar!) wordt de heerlijk krokante pure chocoladelaag langzaam maar zeker vervangen door een slap aftreksel van melkpoeder, suiker, water en cacao; een soort Spreewald Kakaophantasie. En niet langer een stevige, taaie vulling, maar een vloeibare teleurstelling, zoals bij zo’n smerig citroenzuurtje waarvan de vulling zich ineens plakkerig over je tong verspreidt.
Het personeel maakt zich ook al grote zorgen, want ook de Bouchées en de Mignonettes moeten eraan geloven. Voortaan dus gewoon maar Petit Beurre bij de koffie voor het bezoek of zelfgemaakte kleffe broodpudding van restjes supermarktbrood? En wat moeten al die secretaresses op het werk dan, als ze niet af en toe stiekem in de Board Room een pure Mignonette kunnen snaaien om de zoveelste boertige email de baas te kunnen? En al die bandieten met hun laatste wens eindigen nu zeker aan de galg.
Medewerkers van Kraft Foods, laat jullie vastketenen aan de hekken met grote slierten karamel en toffee, waar ook de tanden van de politietangen nog uren plezier van zullen hebben. Ook hier gaat de buit de gieren mooi de neus voorbij, want het betere Belgische chocoladeplakwerk, daar kan niemand tegenop!
zondag 19 juni 2011
vrijdag 3 juni 2011
dinsdag 31 mei 2011
Zomaar een vrijdagavond
Een vrijdagavond in de lente, zo'n zonovergoten avond, net te fris om buiten te eten, maar toch zo mooi dat je wel naar buiten moet. Het is bijna sterker dan jezelf, de behoefte om te flaneren, de deur achter je dicht te trekken en jezelf spontaan te trakteren op een lui avondje in een restaurantje waar de obers alles doen om het je naar de zin te maken terwijl jij alleen maar hoeft te genieten.
Daar hadden wij afgelopen vrijdagavond ontzettend veel zin in. Ik had al een restaurantje op het oog, met de fraaie, uitnodigende naam Il Fiore, bij ons om de hoek, dus geen gedoe met parkeren of nog erger, fietsen over hobbelige straten. Rond een uur of 19:00 stappen we het restaurantje binnen, een paar tafeltjes zijn bezet, de rest staat leeg, met nog maagdelijk witte tafelkleden en blinkend bestek. Uit beleefdheid vragen we toch maar even of er plek voor twee is. Plek zat, maar zomaar ergens gaan zitten is nu ook weer zo wat. Bovendien, de eigenaar verspert ons al meteen de weg.
Met mijn vriendelijkste glimlach vraag ik of er plek is voor twee, maar dat we niet gereserveerd hebben. Het antwoord lijkt me overduidelijk, maar tot mijn stomme verbazing zegt hij: 'Nee, mevrouw, alles is bezet, de mensen komen allemaal zo.' Eerst denk ik dat hij een grapje maakt, niemand te zien in de verre omtrek en meer dan twee derde van de tafeltjes is nog leeg. Bijna wil ik gaan lachen, maar hij is blijkbaar bloedserieus. Zonder pardon worden we weggestuurd, er kan niet eens een excuus of een groet af.
Ik ontplof bijna; kun je in de Kempen nu ook al niet spontaan besluiten om op een vrijdagavond uit eten te gaan? Moet je zelfs hier reserveren? Dat kon me in Antwerpen al zo verschrikkelijk kwaad maken. Op zaterdag spontaan naar de Dageraadplaats gaan en een restaurantje binnenlopen was onmogelijk als je niet had gereserveerd. Van de gekken, moet je dan altijd een week (of meer) van tevoren bedenken dat je op zaterdagavond spontaan wel eens zin zou kunnen hebben om uit eten te gaan? Waarom houden restaurants daar geen rekening mee en reserveren ze geen tafels voor mensen die niet gereserveerd hebben? Snappen ze niet dat dit mensen boos maakt? Hongerige mensen afschepen, niet zo'n goed idee, wel? Een van de meest bekende Marokkaanse restaurants spande hierbij de kroon: als je drie weken van tevoren belde, was er nóg geen plaats. Zelfs Wagamama flikte het ons een keer: er waren nog zes plaatsen over, maar we mochten er niet zitten, want 'er zou wel eens een groep van zes mensen kunnen komen.' Wil je nú geld verdienen of heel misschien straks?
Zoiets kan grandioos mijn avond verpesten, en dus ook die van Lief die eerst mijn verontwaardigde getier en later mijn verongelijkte gemopper moet aanhoren. Het liefst maak ik dan rechtsomkeert naar huis om daar alsnog iets in elkaar te prutsen. Laat die restaurateurs de hip krijgen met hun arrogante gedrag! Sommigen laten hun bezoekers zelfs in shiften eten, zodat zij twee services op een avond kunnen draaien, hoezo financiële crisis?
Gelukkig ging het afgelopen vrijdagavond anders. Mopperend en foeterend liep ik achter Lief aan, de winkelstraat door, het immer bruisende marktplein op. Lief en ik zijn allebei uit principe niet geneigd om bij een restaurant op een markt te gaan zitten, maar we konden het misschien proberen in de Kerkstraat, bij het Mezze-Café? Even naar binnen gluren, ook daar is het enorm druk, en waar zit die ingang eigenlijk? En hebben ze wel zwanger-vriendelijke mezze? Nog steeds chagrijnig stuur ik Lief naar binnen om het - ongetwijfeld - slechte nieuws te vernemen. Ofwel is er geen plek, ofwel hebben ze alleen gevarenvoedsel ófwel allebei. Ondertussen blijf ik buiten wachten, me in gedachten al voorbereidend op Cup-a-Soup en afbakbroodjes met knakworst thuis.
Als Lief naar buiten komt, sta ik al in de houding om uit te varen, maar hij blijkt de kaart van het restaurantje bij zich te hebben, zodat ik kan kijken of er dingen zijn die ik niet kan eten. Er is namelijk plek, quelle surprise! We zullen wel een beetje door moeten eten, het is maar tot 20:00, maar we mogen komen eten en de hapjes lijken me heerlijk. Mijn mondhoeken krullen alweer wat naar boven en de rest van de avond wordt het alleen maar beter. Het personeel is ontzettend vriendelijk en goedgeluimd, het eten is heerlijk, de sfeer is aangenaam en als we om 20:00 - zonder ons gehaast te voelen - willen opstaan om af te rekenen, komt de ober naar ons toe om te zeggen dat er verderop nog een tafeltje vrijkomt waar we mogen gaan zitten als we nog een dessert willen.
Volgegeten rollen we naar buiten en lopen op ons gemak weer naar huis. Griekse gastvrijheid wint het voorlopig van de Italiaanse. Hier komen we de volgende keer de bloemetjes buiten zetten. En nu niet allen daarheen, hè, anders moeten we alsnog reserveren!
Mezze Café
Kerkstraat 3
2200 Herentals
Daar hadden wij afgelopen vrijdagavond ontzettend veel zin in. Ik had al een restaurantje op het oog, met de fraaie, uitnodigende naam Il Fiore, bij ons om de hoek, dus geen gedoe met parkeren of nog erger, fietsen over hobbelige straten. Rond een uur of 19:00 stappen we het restaurantje binnen, een paar tafeltjes zijn bezet, de rest staat leeg, met nog maagdelijk witte tafelkleden en blinkend bestek. Uit beleefdheid vragen we toch maar even of er plek voor twee is. Plek zat, maar zomaar ergens gaan zitten is nu ook weer zo wat. Bovendien, de eigenaar verspert ons al meteen de weg.
Met mijn vriendelijkste glimlach vraag ik of er plek is voor twee, maar dat we niet gereserveerd hebben. Het antwoord lijkt me overduidelijk, maar tot mijn stomme verbazing zegt hij: 'Nee, mevrouw, alles is bezet, de mensen komen allemaal zo.' Eerst denk ik dat hij een grapje maakt, niemand te zien in de verre omtrek en meer dan twee derde van de tafeltjes is nog leeg. Bijna wil ik gaan lachen, maar hij is blijkbaar bloedserieus. Zonder pardon worden we weggestuurd, er kan niet eens een excuus of een groet af.
Ik ontplof bijna; kun je in de Kempen nu ook al niet spontaan besluiten om op een vrijdagavond uit eten te gaan? Moet je zelfs hier reserveren? Dat kon me in Antwerpen al zo verschrikkelijk kwaad maken. Op zaterdag spontaan naar de Dageraadplaats gaan en een restaurantje binnenlopen was onmogelijk als je niet had gereserveerd. Van de gekken, moet je dan altijd een week (of meer) van tevoren bedenken dat je op zaterdagavond spontaan wel eens zin zou kunnen hebben om uit eten te gaan? Waarom houden restaurants daar geen rekening mee en reserveren ze geen tafels voor mensen die niet gereserveerd hebben? Snappen ze niet dat dit mensen boos maakt? Hongerige mensen afschepen, niet zo'n goed idee, wel? Een van de meest bekende Marokkaanse restaurants spande hierbij de kroon: als je drie weken van tevoren belde, was er nóg geen plaats. Zelfs Wagamama flikte het ons een keer: er waren nog zes plaatsen over, maar we mochten er niet zitten, want 'er zou wel eens een groep van zes mensen kunnen komen.' Wil je nú geld verdienen of heel misschien straks?
Zoiets kan grandioos mijn avond verpesten, en dus ook die van Lief die eerst mijn verontwaardigde getier en later mijn verongelijkte gemopper moet aanhoren. Het liefst maak ik dan rechtsomkeert naar huis om daar alsnog iets in elkaar te prutsen. Laat die restaurateurs de hip krijgen met hun arrogante gedrag! Sommigen laten hun bezoekers zelfs in shiften eten, zodat zij twee services op een avond kunnen draaien, hoezo financiële crisis?
Gelukkig ging het afgelopen vrijdagavond anders. Mopperend en foeterend liep ik achter Lief aan, de winkelstraat door, het immer bruisende marktplein op. Lief en ik zijn allebei uit principe niet geneigd om bij een restaurant op een markt te gaan zitten, maar we konden het misschien proberen in de Kerkstraat, bij het Mezze-Café? Even naar binnen gluren, ook daar is het enorm druk, en waar zit die ingang eigenlijk? En hebben ze wel zwanger-vriendelijke mezze? Nog steeds chagrijnig stuur ik Lief naar binnen om het - ongetwijfeld - slechte nieuws te vernemen. Ofwel is er geen plek, ofwel hebben ze alleen gevarenvoedsel ófwel allebei. Ondertussen blijf ik buiten wachten, me in gedachten al voorbereidend op Cup-a-Soup en afbakbroodjes met knakworst thuis.
Als Lief naar buiten komt, sta ik al in de houding om uit te varen, maar hij blijkt de kaart van het restaurantje bij zich te hebben, zodat ik kan kijken of er dingen zijn die ik niet kan eten. Er is namelijk plek, quelle surprise! We zullen wel een beetje door moeten eten, het is maar tot 20:00, maar we mogen komen eten en de hapjes lijken me heerlijk. Mijn mondhoeken krullen alweer wat naar boven en de rest van de avond wordt het alleen maar beter. Het personeel is ontzettend vriendelijk en goedgeluimd, het eten is heerlijk, de sfeer is aangenaam en als we om 20:00 - zonder ons gehaast te voelen - willen opstaan om af te rekenen, komt de ober naar ons toe om te zeggen dat er verderop nog een tafeltje vrijkomt waar we mogen gaan zitten als we nog een dessert willen.
Volgegeten rollen we naar buiten en lopen op ons gemak weer naar huis. Griekse gastvrijheid wint het voorlopig van de Italiaanse. Hier komen we de volgende keer de bloemetjes buiten zetten. En nu niet allen daarheen, hè, anders moeten we alsnog reserveren!
Mezze Café
Kerkstraat 3
2200 Herentals
dinsdag 24 mei 2011
Zoals het fornuis thuis piept...
Er is keihard gewerkt door lieve vrienden, familie en collega's. Er zijn muren schoongemaakt, plafonds en drempels afgeplakt, er is gewit, gegrijsd, geblauwd, gegeeld, gevanilled en gegroend, behangen, gevloekt en dozen versleept, heel veel dozen, maar de verhuisrompslomp is eindelijk grotendeels voorbij. Op een aantal plekken staan nog dozen, er moeten nog wat kasten in elkaar (de kwaliteit van de MeubelZweed laat zeer te wensen over!) en er liggen nog verfretouches te wachten, maar we zijn er, in ons nieuwe appartement ergens in de Kempen, waar we elke ochtend vrolijk door de haan uit bed worden gekraaid. En het zo stil is dat we de buurman aan de overkant zijn jampotje kunnen horen leegschrapen.
Maar wat is hij mooi, mijn nieuwe keuken, met zijn granieten blad, glimmende kookplaat en zeeën van bergruimte. Zijn fonkelende vloer, waar je bijna op uitglijdt als je op sokken loopt en waar vaat- en glaswerk genadeloos op kapot stuiteren. Zijn vaatwasser die ons echtelijke ruzies zal besparen zodat er weer energie is voor nieuwe issues. Zijn inbouwkoelkast die al voor eeuwig is ingewijd met een onverwijderbare kwak kwark onder de richel.
Het eerste gebakken eitje op zondagochtend was een uitdaging. Na al die jaren op gas - en een blauwe maandag op elektriciteit - te hebben gekookt, moest ik vroeg of laat toch met mijn tijd mee en aan de inductiekookplaat. En na ettelijke pogingen, die meer leken op een kampioenschap slowcooking (een heel goede oefening in geduld, vooral als je zwanger bent), begin ik toch aan mijn nieuwe fornuis te wennen. Het eitje op zondag maakt ondertussen het vertrouwde bakgeluid en ik ben in staat om binnen een halfuur een maaltijd op tafel te zetten in plaats van binnen en uur.
Maar helemaal vertrouwen doe ik het nog niet; het ziet er allemaal zo high tech en breekbaar uit, en de plaat slaat alarm, vooral als je er per ongeluk iets op zet. Tijdens de verhuizing had ik er angstvallig een dik stuk karton en een groot papier overheen gelegd met de woorden 'Kookplaat. Niet op staan!'. Ik zag het al helemaal voor me: een grote voet, een krakend geluid, een barst en dan een benepen 'Sorry!' en ik geen kookplaat meer, nog voordat ik een poging had kunnen wagen. Om de troepen toch tevreden te houden (ik hoop dat het is gelukt?!), sleepte ik elk weekend allerlei ingrediënten van het oude appartement naar het nieuwe, om daar gevulde broden te maken. Ik nam daarvoor van die heerlijke platte Marokkaanse broden en belegde ze met smos kaas, tonijnsalade met rucola en komkommer, ham met preischeuten, ham met tuinkruiden en mijn persoonlijke favoriet: hoummous met gegrilde courgette en aubergine met knoflookolie, tomaat en feta.
Het afscheid van de bakker van deze heerlijke broden, in de Provinciestraat in Antwerpen, op de hoek van de Somersstraat (laat die dure Kleinblatt maar lekker links liggen!), viel me zwaar. Ik werd zelfs wat emotioneel toen hij zoals altijd 'Tot ziens' zei en ik moest vertellen dat ik niet meer zou komen, omdat ik ging verhuizen; zo'n bakker moet ik hier nog maar zien te vinden. Gelukkig is er wel een 'good old' bakker om de hoek, die dan weer heerlijke kingsize Waldkornbroden en koffiekoeken verkoopt, een heimelijk genoegen voor zondagochtend, terwijl we op het ruime terras op onze nieuwe tuinset genieten van het zonnetje.
Antwerpen, ik ga je missen, met pijn in het hart, maar ik kan niet wachten om te ontdekken wat deze zomer voor ons in petto heeft!
Maar wat is hij mooi, mijn nieuwe keuken, met zijn granieten blad, glimmende kookplaat en zeeën van bergruimte. Zijn fonkelende vloer, waar je bijna op uitglijdt als je op sokken loopt en waar vaat- en glaswerk genadeloos op kapot stuiteren. Zijn vaatwasser die ons echtelijke ruzies zal besparen zodat er weer energie is voor nieuwe issues. Zijn inbouwkoelkast die al voor eeuwig is ingewijd met een onverwijderbare kwak kwark onder de richel.
Het eerste gebakken eitje op zondagochtend was een uitdaging. Na al die jaren op gas - en een blauwe maandag op elektriciteit - te hebben gekookt, moest ik vroeg of laat toch met mijn tijd mee en aan de inductiekookplaat. En na ettelijke pogingen, die meer leken op een kampioenschap slowcooking (een heel goede oefening in geduld, vooral als je zwanger bent), begin ik toch aan mijn nieuwe fornuis te wennen. Het eitje op zondag maakt ondertussen het vertrouwde bakgeluid en ik ben in staat om binnen een halfuur een maaltijd op tafel te zetten in plaats van binnen en uur.
Maar helemaal vertrouwen doe ik het nog niet; het ziet er allemaal zo high tech en breekbaar uit, en de plaat slaat alarm, vooral als je er per ongeluk iets op zet. Tijdens de verhuizing had ik er angstvallig een dik stuk karton en een groot papier overheen gelegd met de woorden 'Kookplaat. Niet op staan!'. Ik zag het al helemaal voor me: een grote voet, een krakend geluid, een barst en dan een benepen 'Sorry!' en ik geen kookplaat meer, nog voordat ik een poging had kunnen wagen. Om de troepen toch tevreden te houden (ik hoop dat het is gelukt?!), sleepte ik elk weekend allerlei ingrediënten van het oude appartement naar het nieuwe, om daar gevulde broden te maken. Ik nam daarvoor van die heerlijke platte Marokkaanse broden en belegde ze met smos kaas, tonijnsalade met rucola en komkommer, ham met preischeuten, ham met tuinkruiden en mijn persoonlijke favoriet: hoummous met gegrilde courgette en aubergine met knoflookolie, tomaat en feta.
Het afscheid van de bakker van deze heerlijke broden, in de Provinciestraat in Antwerpen, op de hoek van de Somersstraat (laat die dure Kleinblatt maar lekker links liggen!), viel me zwaar. Ik werd zelfs wat emotioneel toen hij zoals altijd 'Tot ziens' zei en ik moest vertellen dat ik niet meer zou komen, omdat ik ging verhuizen; zo'n bakker moet ik hier nog maar zien te vinden. Gelukkig is er wel een 'good old' bakker om de hoek, die dan weer heerlijke kingsize Waldkornbroden en koffiekoeken verkoopt, een heimelijk genoegen voor zondagochtend, terwijl we op het ruime terras op onze nieuwe tuinset genieten van het zonnetje.
Antwerpen, ik ga je missen, met pijn in het hart, maar ik kan niet wachten om te ontdekken wat deze zomer voor ons in petto heeft!
dinsdag 5 april 2011
Nooit meer eten
Duizenden, zo niet miljoenen zwijmelende pubermeisjes met beugelbekkies en lichtgevende elastiekjes gingen me al voor en eindelijk ben ik ook gezwicht: ik heb mij de laatste paar weken mee laten voeren door de beroemde tienervampier- en weerwolfsaga van Stephenie Meyer. De schuchtere Bella en de nurkse vampier Edward, die haar met zijn scheve glimlach tot ongekende hoogten kan brengen, wisselen drie boeken lang smachtende blikken en kuise zoenen, vrijen elkaar op met uitdagende ruzietjes, fluisteren hees zachte woordjes en beloven voor eeuwig onafscheidelijk te blijven. De erotische spanning spat van de pagina's af. Voor tienermeisjes met gierende hormonen is dit waarschijnlijk niet te versmaden, maar leidt het nog ergens toe? Waar blijft de seks, de stomende, zwetende lijven die elkaar verslinden, slagtanden die in halzen bijten, de vampier met eeuwenlange ervaring die de blanke maagd verleidt? Of ben ik nu weer een pervert? En wat heeft dit trouwens met eten te maken?
Alles! Het draait allemaal om eten: Bella die elke avond als een brave surrograathuismoeder kookt voor haar vader en zelf 's ochtends een bakje laffe cornflakes naar binnen lepelt, de bijeenkomsten tijdens de lunchpauze op de middelbare school, weerwolven die dankbaar alles opschransen wat hun wordt voorgezet, wandeltochten met zelfgemaakte lunchpakketten en tieneruitjes die eindigen in de enige pizzeria van de stad. En dan de vampieren die niet eten (en dus niet menselijk zijn?) en bloed van wild jagen, hoewel ze hun tanden veel liever in een mals mensenhuidje zouden zetten. Honger en dorst, zin in meer, proeven, ruiken, voelen, eten met je ogen, handen, mond en lippen. Vleselijke lusten, verpakt in een meeslepend sprookje over eeuwige liefde en vriendschap. Allemaal leuk en aardig, maar wat ik dan toch niet snap: waarom heeft Bella zo'n haast om ook een vampirella te worden als dat betekent dat ze nooit meer gewoon zal eten? Wie wil dat nu zomaar opgeven en ruilen voor een mond vol haar en bloed van een stinkende eland of beer? Alleen maar vanwege het leeftijdsverschil? Nooit meer een goede bruine boterham met oude kaas en graanmosterd, pasta, chocoladetaart, een heerlijke steak, een mooi stukje vis, versgebakken brood met een zachtgekookt eitje... Wat een nachtmerrie!
Wakker worden, meiske, jouw marmeren Adonis is toch al ettelijke decennia ouder dan jij, wat maakt een paar decennia van jouw kant dan uit? Geniet nog van die heerlijke jaren waarin je alles kunt eten wat je wilt en je elke dag ontbijt op bed krijgt, totdat je als oude dame misschien op een dag genoeg hebt van het zoveelste taartje bij de thee. Dan weet je dat de tijd is gekomen dat je jonge god zijn tanden in jouw rimpelige velletje mag zetten en je eindelijk samen met hem de eeuwigheid tegemoet kunt lopen.
Alles! Het draait allemaal om eten: Bella die elke avond als een brave surrograathuismoeder kookt voor haar vader en zelf 's ochtends een bakje laffe cornflakes naar binnen lepelt, de bijeenkomsten tijdens de lunchpauze op de middelbare school, weerwolven die dankbaar alles opschransen wat hun wordt voorgezet, wandeltochten met zelfgemaakte lunchpakketten en tieneruitjes die eindigen in de enige pizzeria van de stad. En dan de vampieren die niet eten (en dus niet menselijk zijn?) en bloed van wild jagen, hoewel ze hun tanden veel liever in een mals mensenhuidje zouden zetten. Honger en dorst, zin in meer, proeven, ruiken, voelen, eten met je ogen, handen, mond en lippen. Vleselijke lusten, verpakt in een meeslepend sprookje over eeuwige liefde en vriendschap. Allemaal leuk en aardig, maar wat ik dan toch niet snap: waarom heeft Bella zo'n haast om ook een vampirella te worden als dat betekent dat ze nooit meer gewoon zal eten? Wie wil dat nu zomaar opgeven en ruilen voor een mond vol haar en bloed van een stinkende eland of beer? Alleen maar vanwege het leeftijdsverschil? Nooit meer een goede bruine boterham met oude kaas en graanmosterd, pasta, chocoladetaart, een heerlijke steak, een mooi stukje vis, versgebakken brood met een zachtgekookt eitje... Wat een nachtmerrie!
Wakker worden, meiske, jouw marmeren Adonis is toch al ettelijke decennia ouder dan jij, wat maakt een paar decennia van jouw kant dan uit? Geniet nog van die heerlijke jaren waarin je alles kunt eten wat je wilt en je elke dag ontbijt op bed krijgt, totdat je als oude dame misschien op een dag genoeg hebt van het zoveelste taartje bij de thee. Dan weet je dat de tijd is gekomen dat je jonge god zijn tanden in jouw rimpelige velletje mag zetten en je eindelijk samen met hem de eeuwigheid tegemoet kunt lopen.
zondag 6 maart 2011
Culinair Kleuradvies
Eigenlijk houd ik er niet van om op een blog te melden dat er al lang geen activiteit is geweest en dat dat schandalig is, want dat is zo ook wel duidelijk. Anderhalve maand... februari is natuurlijk wel een korte maand, maar toch.
Er moet wel een heel goede reden zijn om mijn liefde voor eten opzij te schuiven, en er zijn er twee. Een hele tijd heb ik - tot mijn grote verdriet - een afkeer gehad van etenswaren, vooral chocolade, koffie en drop. Dit komt dan wel weer door een zeer heugelijk feit: er is een minifoodie in de maak die al in een vroeg stadium - vanuit een veilige plaats - zijn of haar willetje doordrijft. Gezonde happen blieft het prutske, boordevol groente en andere partjes van de schijf van vijf. Verantwoord, uitgebalanceerd en voedzaam en anders wordt het zonder pardon retour afzender gestuurd.
Gelukkig gaat het nu al een stuk beter en krijg ik weer meer zin om in de keuken te staan om dingen uit te proberen, zoals de wonderwel gelukte Bapao die ik vorige week uit mijn stoommandje toverde (niet zonder enige plakpoespas). En binnenkort verhuis ik naar een veel grotere keuken, met zeeën van aanrecht- en kastruimte, een inductiekookplaat, twee soorten ovens (combi en normale) en zelfs een vaatwasser! Ik kan niet wachten om hier mijn kooklusten te gaan botvieren, maar voor er goed en wel ook maar een eitje gebakken kan worden, moet er natuurlijk geverfd, behangen en ingericht worden. Mijn aandacht is dus de laatste tijd noodgedwongen uitgegaan naar interieurmagazines en brainstormen over kleurcombinaties. Etcetera. Mijn hoofd staat naar kleur, textuur en motiefjes. Het is zelfs zo erg dat ik op zondagochtend om 7:30 wakker werd omdat mijn hoofd overliep van de ideeën. Plotseling merkte ik ook met enige verrukking dat de inhoud van mijn mijn voorraadpotten perfect in de VT wonen kon: prachtige kleurschakeringen en texturen, zo weggelopen uit een fotowallpaper (alleen is mijn foto niet echt wallpapermateriaal).
Ik zie het al voor me: de muur van mijn nieuwe keuken behangen met een foodiewallpaper van een zonnige markt ergens in Italië of Frankrijk met kraampjes vol sappig fruit en verse groente om bij weg te dromen als ik erwtensoep of spruitjes maak. Ja, ideeën te over, ik droom nog even verder.
Er moet wel een heel goede reden zijn om mijn liefde voor eten opzij te schuiven, en er zijn er twee. Een hele tijd heb ik - tot mijn grote verdriet - een afkeer gehad van etenswaren, vooral chocolade, koffie en drop. Dit komt dan wel weer door een zeer heugelijk feit: er is een minifoodie in de maak die al in een vroeg stadium - vanuit een veilige plaats - zijn of haar willetje doordrijft. Gezonde happen blieft het prutske, boordevol groente en andere partjes van de schijf van vijf. Verantwoord, uitgebalanceerd en voedzaam en anders wordt het zonder pardon retour afzender gestuurd.
Gelukkig gaat het nu al een stuk beter en krijg ik weer meer zin om in de keuken te staan om dingen uit te proberen, zoals de wonderwel gelukte Bapao die ik vorige week uit mijn stoommandje toverde (niet zonder enige plakpoespas). En binnenkort verhuis ik naar een veel grotere keuken, met zeeën van aanrecht- en kastruimte, een inductiekookplaat, twee soorten ovens (combi en normale) en zelfs een vaatwasser! Ik kan niet wachten om hier mijn kooklusten te gaan botvieren, maar voor er goed en wel ook maar een eitje gebakken kan worden, moet er natuurlijk geverfd, behangen en ingericht worden. Mijn aandacht is dus de laatste tijd noodgedwongen uitgegaan naar interieurmagazines en brainstormen over kleurcombinaties. Etcetera. Mijn hoofd staat naar kleur, textuur en motiefjes. Het is zelfs zo erg dat ik op zondagochtend om 7:30 wakker werd omdat mijn hoofd overliep van de ideeën. Plotseling merkte ik ook met enige verrukking dat de inhoud van mijn mijn voorraadpotten perfect in de VT wonen kon: prachtige kleurschakeringen en texturen, zo weggelopen uit een fotowallpaper (alleen is mijn foto niet echt wallpapermateriaal).
Ik zie het al voor me: de muur van mijn nieuwe keuken behangen met een foodiewallpaper van een zonnige markt ergens in Italië of Frankrijk met kraampjes vol sappig fruit en verse groente om bij weg te dromen als ik erwtensoep of spruitjes maak. Ja, ideeën te over, ik droom nog even verder.
maandag 24 januari 2011
Winkelmandjes gluren
Bij de man voor me in de rij bij de kassa gisteren stond 's avonds duidelijk spaghetti bolognese op het menu: bosje peterselie, blikjes tomatenpulp, schaaltje gehakt, worteltjes, bosje selderij, zakje geraspte kaas... en een pak spaghetti, dat hij nog bijna vergat en nog snel even uit het pastarayon griste terwijl hij stond te wachten (de kassière was ook verschrikkelijk sloom, de band liep bijna achteruit!). Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen: 'Zo, lekker spaghetti bolognese vanavond?' Ik had al wat oogcontact proberen te maken, wat geglimlacht, maar het moment was voorbij voordat ik er erg in had en stond hij de boodschappen al in zijn rugzak te laden.
Het blijft ook wat gluren bij de buren, een soort grens van privé en publiek die je eigenlijk niet mag overschrijden. Je kijkt in het mandje van de persoon achter je of voor je en fantaseert zelf een maaltijd in elkaar. Een praatje aanknopen over de boodschappen en vermeende maaltijd lijkt wel 'not done'. Het is natuurlijk een blijk van onbeschaamd gluren als je ineens begint over de artikelen in het mandje of wagentje en de persoon in kwestie het hemd van het lijf vraagt over zijn maaltijdplannen voor die avond. En misschien lag er wel een gênant tijdschrift onderin, een Dag Allemaal of zo, of een Story, of een Men's Health of een Beau Monde en heb ik hem/haar betrapt op een heimelijk genoegen. Maar wat maakt mij dat uit: een maaltijd met een halve liter Ben & Jerry's Oatmeal Cookie Dough en de Beau Monde is ook een maaltijd!
En soms ben ik zo nieuwsgierig! Zo stond er laatst een meneer achter me die vijf kilopakken keukenzout en drie potten ricotta op de band laadde. Had hij zijn eigen kaasmakerijtje thuis of had zijn vrouw hem opdracht gegeven om de voorraadkast bij te vullen of werd er een soort reuzenricottabrood gebakken voor een of andere Joodse feestdag? Ik wilde het hem zo graag vragen, maar ook toen leek het ongepast, waardoor ik nu dus na een paar maanden nog steeds niet weet waar al die pakken zout en potten ricotta voor waren...
Laat ik het omdraaien: zou ík het leuk vinden als iemand mijn boodschappen zou analyseren en alvast een maaltijd voor mij in elkaar zou draaien? Om heel eerlijk te zijn: niet altijd, het ligt ook een beetje aan mijn stemming. Maar meestal sla ik een praatje over eten niet af; tips en recepten uitwisselen en praten over een van mijn favoriete onderwerpen... Ik vind sowieso dat er meer over eten gepraat zou mogen worden, niet alleen in de supermarkt, maar ook in de trein, metro, bus, tram en op het werk. En mensen mogen best in mijn mandje of wagentje gluren en me vragen wat ik van plan ben met die ingrediënten. Maar niet te vaak, hè, ik heb ook mijn heimelijke genoegens!
Het blijft ook wat gluren bij de buren, een soort grens van privé en publiek die je eigenlijk niet mag overschrijden. Je kijkt in het mandje van de persoon achter je of voor je en fantaseert zelf een maaltijd in elkaar. Een praatje aanknopen over de boodschappen en vermeende maaltijd lijkt wel 'not done'. Het is natuurlijk een blijk van onbeschaamd gluren als je ineens begint over de artikelen in het mandje of wagentje en de persoon in kwestie het hemd van het lijf vraagt over zijn maaltijdplannen voor die avond. En misschien lag er wel een gênant tijdschrift onderin, een Dag Allemaal of zo, of een Story, of een Men's Health of een Beau Monde en heb ik hem/haar betrapt op een heimelijk genoegen. Maar wat maakt mij dat uit: een maaltijd met een halve liter Ben & Jerry's Oatmeal Cookie Dough en de Beau Monde is ook een maaltijd!
En soms ben ik zo nieuwsgierig! Zo stond er laatst een meneer achter me die vijf kilopakken keukenzout en drie potten ricotta op de band laadde. Had hij zijn eigen kaasmakerijtje thuis of had zijn vrouw hem opdracht gegeven om de voorraadkast bij te vullen of werd er een soort reuzenricottabrood gebakken voor een of andere Joodse feestdag? Ik wilde het hem zo graag vragen, maar ook toen leek het ongepast, waardoor ik nu dus na een paar maanden nog steeds niet weet waar al die pakken zout en potten ricotta voor waren...
Laat ik het omdraaien: zou ík het leuk vinden als iemand mijn boodschappen zou analyseren en alvast een maaltijd voor mij in elkaar zou draaien? Om heel eerlijk te zijn: niet altijd, het ligt ook een beetje aan mijn stemming. Maar meestal sla ik een praatje over eten niet af; tips en recepten uitwisselen en praten over een van mijn favoriete onderwerpen... Ik vind sowieso dat er meer over eten gepraat zou mogen worden, niet alleen in de supermarkt, maar ook in de trein, metro, bus, tram en op het werk. En mensen mogen best in mijn mandje of wagentje gluren en me vragen wat ik van plan ben met die ingrediënten. Maar niet te vaak, hè, ik heb ook mijn heimelijke genoegens!
dinsdag 4 januari 2011
Van een koude Kerstmis thuiskomen
Daar zit je dan, met je foodie-aspiraties, bomvol ideeën voor hoogdravende teksten over het kerst-vrede-op-aarde thema, vriendschap, samen eten en hoe mooi de wereld wel niet is als je met zijn allen rond de tafel van een goede maaltijd geniet. Allemaal van tevoren uitgedacht, het moest alleen nog op 'papier' gezet worden, met een paar leuke foto's erbij.
Het liep alleen even anders dan gedacht. Het kerstdiner en de kerstlunch bij de schoonouders en ouders was erg gezellig, het winterweer sfeervol, maar mijn maag wilde niet meewerken. In plaats van zich te verheugen op smakelijke hapjes en zoete lekkernijen, liet hij me duidelijk voelen dat hij niet van dit soort giebelegeintjes gediend was. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Zelfs chocolade kon hem niet meer bekoren, en dan is het erg.
Dus in plaats van met uitgebreide maaltijden en proeverijen, mocht ik hem slechts mondjesmaat tevreden stellen met fruit, yoghurt, sla, stukjes brood, af en toe wat vlees en beschuiten. Dit heeft hem wat tot bedaren gebracht, maar helemaal de oude is hij nog niet.
Zodra ik het rommelende monster onder controle heb, verdere berichten, maar voor nu in ieder geval nog een keer:
De allerbeste wensen voor 2011!
Het liep alleen even anders dan gedacht. Het kerstdiner en de kerstlunch bij de schoonouders en ouders was erg gezellig, het winterweer sfeervol, maar mijn maag wilde niet meewerken. In plaats van zich te verheugen op smakelijke hapjes en zoete lekkernijen, liet hij me duidelijk voelen dat hij niet van dit soort giebelegeintjes gediend was. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Zelfs chocolade kon hem niet meer bekoren, en dan is het erg.
Dus in plaats van met uitgebreide maaltijden en proeverijen, mocht ik hem slechts mondjesmaat tevreden stellen met fruit, yoghurt, sla, stukjes brood, af en toe wat vlees en beschuiten. Dit heeft hem wat tot bedaren gebracht, maar helemaal de oude is hij nog niet.
Zodra ik het rommelende monster onder controle heb, verdere berichten, maar voor nu in ieder geval nog een keer:
De allerbeste wensen voor 2011!
Abonneren op:
Posts (Atom)