Winkelmandjes gluren

Bij de man voor me in de rij bij de kassa gisteren stond 's avonds duidelijk spaghetti bolognese op het menu: bosje peterselie, blikjes tomatenpulp, schaaltje gehakt, worteltjes, bosje selderij, zakje geraspte kaas... en een pak spaghetti, dat hij nog bijna vergat en nog snel even uit het pastarayon griste terwijl hij stond te wachten (de kassière was ook verschrikkelijk sloom, de band liep bijna achteruit!). Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen: 'Zo, lekker spaghetti bolognese vanavond?' Ik had al wat oogcontact proberen te maken, wat geglimlacht, maar het moment was voorbij voordat ik er erg in had en stond hij de boodschappen al in zijn rugzak te laden.

Het blijft ook wat gluren bij de buren, een soort grens van privé en publiek die je eigenlijk niet mag overschrijden. Je kijkt in het mandje van de persoon achter je of voor je en fantaseert zelf een maaltijd in elkaar. Een praatje aanknopen over de boodschappen en vermeende maaltijd lijkt wel 'not done'. Het is natuurlijk een blijk van onbeschaamd gluren als je ineens begint over de artikelen in het mandje of wagentje en de persoon in kwestie het hemd van het lijf vraagt over zijn maaltijdplannen voor die avond. En misschien lag er wel een gênant tijdschrift onderin, een Dag Allemaal of zo, of een Story, of een Men's Health of een Beau Monde en heb ik hem/haar betrapt op een heimelijk genoegen. Maar wat maakt mij dat uit: een maaltijd met een halve liter Ben & Jerry's Oatmeal Cookie Dough en de Beau Monde is ook een maaltijd!

En soms ben ik zo nieuwsgierig! Zo stond er laatst een meneer achter me die vijf kilopakken keukenzout en drie potten ricotta op de band laadde. Had hij zijn eigen kaasmakerijtje thuis of had zijn vrouw hem opdracht gegeven om de voorraadkast bij te vullen of werd er een soort reuzenricottabrood gebakken voor een of andere Joodse feestdag? Ik wilde het hem zo graag vragen, maar ook toen leek het ongepast, waardoor ik nu dus na een paar maanden nog steeds niet weet waar al die pakken zout en potten ricotta voor waren...

Laat ik het omdraaien: zou ík het leuk vinden als iemand mijn boodschappen zou analyseren en alvast een maaltijd voor mij in elkaar zou draaien? Om heel eerlijk te zijn: niet altijd, het ligt ook een beetje aan mijn stemming. Maar meestal sla ik een praatje over eten niet af; tips en recepten uitwisselen en praten over een van mijn favoriete onderwerpen... Ik vind sowieso dat er meer over eten gepraat zou mogen worden, niet alleen in de supermarkt, maar ook in de trein, metro, bus, tram en op het werk. En mensen mogen best in mijn mandje of wagentje gluren en me vragen wat ik van plan ben met die ingrediënten. Maar niet te vaak, hè, ik heb ook mijn heimelijke genoegens!

Van een koude Kerstmis thuiskomen

Daar zit je dan, met je foodie-aspiraties, bomvol ideeën voor hoogdravende teksten over het kerst-vrede-op-aarde thema, vriendschap, samen eten en hoe mooi de wereld wel niet is als je met zijn allen rond de tafel van een goede maaltijd geniet. Allemaal van tevoren uitgedacht, het moest alleen nog op 'papier' gezet worden, met een paar leuke foto's erbij.
Het liep alleen even anders dan gedacht. Het kerstdiner en de kerstlunch bij de schoonouders en ouders was erg gezellig, het winterweer sfeervol, maar mijn maag wilde niet meewerken. In plaats van zich te verheugen op smakelijke hapjes en zoete lekkernijen, liet hij me duidelijk voelen dat hij niet van dit soort giebelegeintjes gediend was. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Zelfs chocolade kon hem niet meer bekoren, en dan is het erg.
Dus in plaats van met uitgebreide maaltijden en proeverijen, mocht ik hem slechts mondjesmaat tevreden stellen met fruit, yoghurt, sla, stukjes brood, af en toe wat vlees en beschuiten. Dit heeft hem wat tot bedaren gebracht, maar helemaal de oude is hij nog niet.
Zodra ik het rommelende monster onder controle heb, verdere berichten, maar voor nu in ieder geval nog een keer:
De allerbeste wensen voor 2011!